اختلالات روانپزشكی اولين بار توسط بقراط در قرن پنجم قبل از ميلاد مطرح شد. بقراط دو اصطلاح عمده را مطرح كرد: Mania وHysteria. امروزه برای اينكه يک تشخيص روانپزشكی را از ساير تشخيص‌های مطرح ، تفكيک كنيم از سيستم های طبقه بندی استفاده می كنيم. سيستم های طبقه بندی موثرترين شيوه درمان را تعيين می كند واز سويی يک زبان مشترک بين متخصصان به وجود مي‌آورند وزمينه را برای پژوهش هموار می كنند.
دو سيستم طبقه بندی بسيار مهم روانپزشكی عبارتند از:
DSM: Diagnostic & Statistical manual of Mental disorders
ICD: International classification of diseases
DSM توسط APA تهيه مي گردد. سازمان APA ، دو شاخه دارد:
American Psychological Association
American Psychiatric Association
DSM فقط مختص بيماري هاي روانپزشكي است.
ICD توسط W.H.O تهيه می شود. ICD مختص به اختلالات روانپزشكی نيست و مربوط به همه بيماری ها ست. در اروپا از طبقه بندی ICDو درآمریکا ازDSM استفاده میشود.
در حال حاضر DSM-5- ICD-11آخرين طبقه بند هاي مورد استفاده هستند.
در حال حاضردر طبقه‌بندی از DSM-5 استفاده می شود. DSM-5 يك رويكرد توصيفي دارد،ملاک ها كنار هم قرار می گيرد تا يک بيماری تشخيص داده شود. سيستم سيستماتيک استفاده شده به اين صورت است كه در توصيف بيماری، مواردی را به ترتيب ذكر مي‌كند. علائم همراه، سن، فرهنگ ، جنسيت ، شيوع وبروز. آستفاده از این روشها احتیاج به آموزش بالینی دلرد و با مطالعه مطالب مربوط به اختلالات نمیتوان تشخیص داد . بتابر این متخصص سلامت روان باید در کلینیک و بیمارستان آموزش دیده باشند.