روان درمانی یا سایکوتراپی یک روش درمانی بین فردی است که مبتنی بر اصول روانشناختی است در این روش دو نفر که اولی روان درمانگر آموزش دیده در کلینیک و دارای مجوز رسمی و فرد دوم که تقاضای کمک دارد و بدلیل شکایت روحی و روانی و یا ناسازگاری اجتماعی، تحصیلی و شغلی مراجعه کرده است، حضور دارند.
در این روش درمانگر پس از آماده کردن شرایط بر اساس یک قرارداد حرفه ای اقدام به کاهش و برطرف کردن مشکلات مراجع میکند
برای آگاهی از رویکردهای درمانی و روشهای تشخیصی در سایکوتراپی میبایست با تئوریها و مکاتب مختلف روانشناسی آشنا شویم بدیهی است تعاریف ، مرزها و مداخلات در هر یک از تئوری های موجود میتواند متفاوت باشد
رواندرمانی در درجه اول یک مداخله بین فردیست به این ترتیب به آن گفتار درمانی نیز گفته می شود نباید فراموش کرد که اساس رواندرمانی تعریف رابطه حرفهای بین درمانگر و مراجع جهت کمک به حل مشکلات مراجع است
اگرچه جنبه مهم روان درمانی استفاده از تعامل کلامی است اما ارتباط غیر کلامی (body language)و همچنین روشهای تکنولوژیک مدرن هم امروزه بخش هایی از مداخلات روان درمانی را تشکیل می دهند
اثر بخشی سایکوتراپی نسبت به دارو درمانی مدتها موضوع بحث تحقیق در دانشگاه ها و مراکز علمی بوده است بر اساس نتایج مثبت همین مطالعات امروزه علاوه بر اینکه در همه کتابهای مرجع پزشکی رواندرمانی بعنوان بخشی از درمان پذیرفته شده است مراجع به روانشناس و مشاور طی سه دهه گذشته افزایش چشمگیری داشته است بگونهای که مراجع به رواندرمانگر و مشاور در آمریکای شمالی دو برابر مراجع به روانپزشک است
همانطور که گفته شد روان درمانگر باید یک فرد اموزشی که دانشگاهی باشد که تعالیم مخصوص را در کلینیک تحت نظارت استاد دیده باشد با این وجود برخی ها نیز علی رغم اینکه آموزش کلینیکی ندارند مانند پیشوایان مذهبی و مشاوران آموزشی اقدام به این کار می کنند که این نوع مشاوره به عنوان درمان تلقی نمی شود
previous post
next post