بنا به تعريف سازمان جهاني بهداشت (WHO) بهداشت رواني فقط به معناي نبود بيماري رواني نيست، بلكه بيشتر با نوعي سلامت ذهني ارتباط دارد. افرادي از نظر رواني سالم هستند كه احساس كنند به خوبي با زندگي، مسائل و تغييرات آن كنار مي آيند و مي توانند زندگي خود را تحت كنترل داشته باشند، مسئوليت پذير باشند، از توانايي هاي ذهني خود به خوبي استفاده كنند، با ديگران ارتباط خوب و مناسبي برقرار كنند و به فعاليت هاي سازنده بپردازند. بهداشت رواني يعني توانايي زندگي کردن شاد، سر زنده و بدون درد سر و گرفتاري.
يكي از برنامه هاي پيشگيرانه و در راستاي ارتقاي بهداشت رواني، برنامه آموزش مهارت هاي زندگي است. فرض زير بنايي براي طراحي اين برنامه، پژوهش هاي انجام شده در مورد آسيب هاي رواني و اجتماعي است. بسياري از پژوهش ها نشان داده اند كه آسيب هاي اجتماعي با مهارت هاي ارتباطي رابطه دارند و هدف اصلي برنامه آموزش مهارت هاي زندگي اين است كه فرصت هايي را فراهم آورد تا افراد مهارت هايي را بياموزند و بتوانند در رابطه با ساير انسان ها و كل اجتماع به طور موثر، شايسته و مطمئن عمل كنند. همان گونه كه مي توان از نام آن فهميد، مهارت هاي زندگي روش ها و مهارت هاي اصلي و ضروري براي يك زندگي سالم و سازنده است. به عبارت ديگر مجموعه اي از توانايي هستند كه سبب سازگاري ما با محيط و شكل گيري رفتارهاي مثبت و مفيد مي شوند. اين توانايي ها ما را قادر مي سازند كه نقش مناسب خود را در جامعه به خوبي ايفا كنيم و بدون آنكه به خود و يا ديگران لطمه بزنيم با خواسته ها و انتظارات و مسائل و مشكلات روزانه به ويژه در رابطه خود با ديگران به شكل موثري روبه رو شويم